In de jaren bij Jobse heb ik afscheid leren zien als iets dat vele vormen kan aannemen. Soms in stilte, soms vol kleur. Zoals een dienst met een driegangen high tea. Of het moment dat ik iemand begeleidde naar het crematorium, zonder nabestaanden. Toen bleek zij de moeder van een overleden vriendin. Afstand werd nabijheid. En dat raakte.

Uitzicht op zee, ruimte in het hoofd

Na mijn scheiding vond ik rust aan de Boulevard van Vlissingen. Met zicht op het water. Een plek die ik lang had gewenst. Het licht, het ritme, de zee: het biedt perspectief. En die blik neem ik mee in mijn werk. Wat er ook speelt, ik kijk naar wat mogelijk is. Wat past, wat troost.